Küçükken kış geceleri yatağıma uzanır perdeyi aralar ve kar yağsın diye bakar dururdum pencereden. Ara sıra sokak lambasında kar gibi uçuşan bir şeyler gördüğümü sanıp, yarın uyandığımda ortalık bembeyaz olacak diye sevinirdim. Sabah çabucak olsun diye dua ederdim.
Uyanır uyanmaz bakardım pencereden. Kuru bir soğuk.
Belki yarın yağar der hazırlanır okula giderdim.
Umut işte. Umut...
Şimdi ise perdeleri de gözlerimi de kapatıyorum sıkı sıkıya. Köpükleri üzerime sıçrayan bir dalgaydı hayalini kurduğum.
çocukluğumda diz boyu kar yağardı memleketime
YanıtlaSilacaba eskidenmi çok kar vardı?
yoksa dizlerimmi çok kısaydı?
o beyaz kar kadar beyazdı hislerim
yere düşen her kar kirlenirmiş meğer
artık ne kar var
nede beyaz hislerim...
gayserili