Tufan

Her insan bir şehrin içindedir ve her şehir bir insanın içinde.Güneşli bir kış günü yaşanıyorken şehrimde , rüzgarla yürümeye başladım. Sık ağaçlı bir orman içindeydim ve ağustos böceklerinin sesleri  havadan sudan, iyilikten sağlıktan dem vuran iç sesime karışıyordu. Ne ben ormanın içindeydim ne de aylardan ağustostu. Vakit tufandan az önceydi. Yer ve gök sularını bırakmamıştı henüz. Gözlerin uzağında bir gemi gördüm. Acaba alır mıydı beni gemiye bu yalnızlığımla? Ben geldim desem... Eksik yanlarımı tamamlayan rüzgar ve ben... Alınmadım gemiye. Yalnızdım çünkü. Ve yağmur başladı. Ne yer sularını tuttu ne de gök sularını yuttu. Sonrası tufan. Ne şehir kaldı geriye ne de güneşli günler. Su sızdırmaz  bir kil tabakasıyla örtülü şimdi ve eski fotoğraflarda kaldı şehrim.